Yaşadığımız son olayın millet olarak aklımızı başımıza getiren bir olay olmasını temenni ediyorum. Çokta aklımızı başımıza getirdiği görülmüyor. Herkes kendi kafasına göre tahminler ve yorumlar yapıyor. 

Önce biz, hepimiz milli değerlerimize sahip çıkmalıyız. İnanç esaslarımızı tam ve sağlam yerine getirmeliyiz. 

Unutmayalım. Millet olarak bize bizden başka dost yok. Başımıza bir şey geldiğinde gideceğimiz bir ülke de yok. Birbirimize kenetlenmekten başka seçeneğimiz yok. 

Hala bu olayı “Cumhurbaşkanı yaptırdı”, “Vay bu muhalefet lideri bunu dedi”, “Şu muhalefet lideri şunu dedi”nin kavgasındayız. 

Zaman, bunun zamanı değil.

Geçmişte bu çeteye yardım etmiş, sevgi beslemiş olanlarımız olabilir. Artık bu dakikadan sonra hala sempati duyanlar varsa, onun aklından şüphe ederim. 

Çünkü söylemeye dilim varmıyor, hoca denilen bu adam da kendi başına birisi değil, çünkü mutlaka arkasında bir güç var. Birilerinin uşaklığını yapıyor. 

Bu net bir şekilde açıktır. Bunu göremeyenler varsa o kişiyi Allah’a ve Türk adaletine havale etmekten başka yapacak bir şey yok. 

Bir de husumetimiz bulunan bir tanıdığımız için falanca da bunlardandı gibi fişlemelere dikkat edelim. Çünkü artık bu işin şakası yok. Çeteye mensup kişilerin kaydı ve delili devlet kademelerimizde var. Belki geçmişte küçükte olsa bağlantısı olanlar vardır. Adam gerçeği görmüş hatasından dönmüştür. Haksız yere karalamak doğru olmaz.

Güneydoğu’da PKK ile mücadele eden ve hayatını kaybeden şehitlerimiz içinde çok üzülüyordum. Ramazan Ayı boyunca onlar için dua ettim.

Şimdi kargaşada hayatını kaybeden polis, asker ve vatandaşlarımız içinde çok üzüldüm. Onların acısını yüreğimde hissettim. Ölenlerden birisinin kendi çocuğum, kardeşim, büyüğüm olduğunu düşündüm. Düşünmenin bile acısına katlanılmıyor. Allah gerçeğini hiç birimize yaşatmasın.

Biraz aklımızı başımıza toplayalım. Tefekkür edelim. Daha dün Irak’ta, Mısır’da, Tunus’ta, Libya ve Suriye’de yaşanan nerdeyse bizim ülkemizde yaşanıyordu. Yaşananlar bu memlekette olmaz diye bir şey yok. Bakmışsınız beklemediğimiz bir anda kapımıza dayanmış. 

Şimdi düşünüyorum. Etrafımdaki insanlara bakıyorum. Kaç kişi kendini tankın altına atar, helikopterlerin kurşunlarına hedef olur. Kaç kişi de bu iman var. Kaç kişi bu milleti bu kadar sevebiliyor. Sadece iki elin parmağı kadar. Bu iktidar için yapmazdım diyebilirsiniz. Peki, sizin partiniz iktidar da olsa yapabilirmiydiniz. Çünkü mesele parti değil, ülke meselesidir. 

Evet. Yaaa!!!! Oturup, onu bunu eleştirmekle olmuyor. Daha dün yaşanan taze acıların üstüne, toplanıp kahkaha atmakla olmuyor. Bu kadar şuursuzlukla hangi insanda kendini tankın önüne atacak iman olur? 

Sadece atabilirmiyim atamazmıyım diye 30 saniye düşünün, bana hak vereceksiniz.