Yazıma 23.3.2023 Perşembe günü başladığımız Ramazan ayını kutlayarak başlamak istiyorum. Ramazan ayınızın hayırlara vesile olması dileklerimle.
Çanakkale Zaferinin 108 nci yılında 20.03.2015 tarihinde yazdığım yazıyı tekrar koyarak insanların aklından bazı olayların çıkmamasını amaçladım. Yazım iki bölüm olup; devamı haftaya..
ÇANAKKALE GEÇİLMEZ...
Çanakkale Zaferinin 100 yılını kutluyoruz bu günlerde. Evet, 18 Mart 1915 de Türk ordusu Çanakkale de bir destan yazmış ve Çanakkale geçilmez dedirtmiştir.
Bu kutlamalardan hem gurur duyuyorum, hem üzülüyorum.
Gurur Duyuyorum. Neden?
Bu destanın yazılması için canını vermiş Karacaören Köyü Hacıaliömerler sülalesinden Mustafa Oğlu Ömer (Babamın Babası) ve Yenikışla köyü Hacıaraplar Sülalesinden Mustafa Oğlu Necip (annemin babası) dedelerimdi. Bu hikâyeyi O savaşta onlarla birlikte yaşamış ve hayatta kalmış Babamın dayısı Ahmet Kızılağaç dedemizden devamlı dinleyerek geçti çocukluğum. Onun için bu kutlamalardan ve hatırlamalardan benim kadar mutlu olan ve gurur duyan insan azdır diye düşünüyorum.
Üzülüyorum neden?
Bu kahramanlarımızın bir kısmı canını vermiş. Ama hepsi canını koymuş ortaya. Ama sonuçta Çanakkale geçilmez dedirtmiş. Ama aradan 3,5 yıl geçmiş 7 Kasım 1918 de geçilmeyen Çanakkale’den ellerini kollarının sallayarak geçmişler. Tabii bu hareket kâğıt üzerinde yapılan anlaşmalar ve birinci dünya savaşına birlikte girdiğimiz Almanya sayesinde.
Tarih konusuna fazla girmek istemiyorum. Çünkü o iş uzmanların işi. Ben sadece bir vatandaş olarak gördüklerimi ve düşündüklerimi yazmaya çalışıyorum. Ülke dört bir yandan işgal edilmiş, hele bazı noktalarla insanlık dışı hareketler başlamıştır. Bilhassa Egede Yunanlıların köylü kadınlarımıza ve kızlarımıza yaptıklarını tarih derslerinde hep okuduk.
İşte bu vahim durumda bir önder çıkmış elde avuçta hiçbir malzeme yok. Tek malzemeleri İnanan ve yüreği olan bir millet. İşte Mustafa Kemal’in 19 Mayıs 1919 da Samsuna çıkması ile başlayan bu harekete kadın, erkek, çocuk herkes karınca kaderince katılmış ve tüm imkânsızlıklara rağmen Ülkeden işgalcileri kovmuş ve Türkiye Cumhuriyetini kurmuştur. Bu savaşın adı kurtuluş savaşıdır. Ölmek üzere iken hayatta kalabilme savaşıdır. Bence şu anda yaşayabiliyorsak, Camilerimizde ezan sesleri varsa bu savaş sayesindedir.
Yukarıda üzülüyorum neden? Dedim işte nedeni.
Çanakkale de yaşanan zafer bizim zaferimizdir. Ama daha önemlisi Kurtuluş savaşı da bizim zaferimizdir ve büyük bir zaferdir. Neden Çanakkale’ye verdiğimiz önemi Kurtuluş savaşına vermiyoruz.
Bir destandır Çanakkale deyip kitaplar yazarak Konferanslar veren araştırmacı yazar arkadaşlarımızın bu savaşlarda büyük komuta örneği sergileyen Komutan Mustafa Kemal’in adını söylemekten kaçınmaları. Bence Türk tarihini yanlış yöne yönlendirmedir bu.
600 yıllık yıllık Filmin 90 yıllık reklam arası diye beyanat veren tarih bilmezlerin bu ülkede neler yapmak istedikleri.
Ben insanların ve bilhassa çocuklarımızın bir konuyu bilmesini istiyorum. Anadolu da Türk boyu olarak Selçuklu İmparatorluğu kurulmuş ve bitmiştir. Devamında Osmanlı İmparatorluğu kurulmuş oda kendini bitirmiştir. Bu bitişin devamında yapılan kurtuluş mücadelesi ile Türkiye Cumhuriyeti Devleti kurulmuştur. Bunların hepsi aynı halkı temsil eder. Halk aynıdır sadece idare şekli değişmiştir.
İnsanların kanları ile kurduğu bir Cumhuriyet yönetimini Reklam arası diyen zihniyete de ne denmesi gerektiğini siz düşünün. Ağır kelimeleri insanlar için yazmak benim aldığım terbiyeye yakışmıyor.
Tüm savaşlarımızda bu vatan için canını vermiş ve Canını vermeye hazır bir şekilde savaşmış şehit ve hakkın rahmetine kavuşmuş gazilerimize Cenabı Allahtan rahmet diliyorum. Mekanınız Cennet olsun.
Devam Edecek…………..
HOŞCA KALIN, DOSTÇA KALIN, ZAFERLE KALIN……..
