Geçen haftaki yazının devamı….

Merhaba Çetin Bey, sizi kısaca tanıyabilir miyiz?

Ben aslen Giritliyim. 1936 yılında Antalya’da doğdum. İlk ve ortaöğretimimi Antalya’da tamamladım. Lisede okurken milli piyango bize vurdu ve okul 4 yıla çıkartıldı. Fazladan bir sene daha okuduk; ama şikâyetçi değilim. Bunun avantajlarını gördüm, (gülüyor.) İstanbul’da Maçka Teknik Okulu’nda İnşaat Mühendisliği’ni bitirip, Yıldız Teknik Okulu’nda Hidrolik Bölümü’nde de mastır yaptım. Mezun olduktan sonra bir süre özel

sektörde şantiye şefliği, Alakır Barajı’nda kontrol mühendisi olarak çalıştım. Yedi sene Antalya’da müteahhitlik yaptım. Eşimin arazileri sebebiyle Kumluca’da çiftçilik yapmaya başladık. Çiftçiliğe adapte olduk.( Yine gülüyor.)

Okul yaptırmaya ne zaman karar verdiniz?

Yokluklar içinde, altı delik ayakkabılar ile okula gitmenin ne demek olduğunu bilirim ve hiç unutmam. Daha o yıllarımda bir gün okul yaptırmayı kafama koymuştum. Şimdi hayalimi gerçekleştirmiş olmanın hazzını yaşıyorum. Okula giderken ayakkabılarımın altı delikti, çoğu zaman yağmur suyu alırdı. Pantolonumuz yamalı olurdu. Okul yaptırmak liseden beri aklımdaydı, kararlıydım. Öğrenciyken okumanın, öğrenmenin ne kadar

önemli olduğunu anlamıştım. Okumanın faydası sayesinde cemiyet içinde insanlara faydalı olmak muazzam bir duygu, bunu inkâr edemeyiz. Biz eskiden öğretmenlerimize karşı çok saygılıydık. Onlardan çok şey de öğrendik. Hepsiyle bir anımız var. Antalya Lisesinde Osman Bakır adında İngiltere’de Manchester’da okumuş bir İngilizce

öğretenimiz vardı. Aynı zamanda müdür yardımcımızdı. Biz ona “Kırbıyık Osman Bey” derdik. İngilizce bilgimin ilerlemesinin yegâne sebebi işte o öğretmenimdir. (Gözleri ışıl ışıl oluyor.) Samimi konuşalım. Uzun zaman ilme gereken önemin verilmemesinden dolayı bu millet çok cahil kaldı. Devletimizin imkânları da zaten belli. Allah ondan razı olsun gani gani rahmet eylesin.

Şükranlarımı hiçbir zaman eksik etmediğim bir zat-ı muhterem olan Kemal Atatürk, hepimizin atası, elimizden tuttu bizi bu günlere ulaştırdı. Ben de ona olan saygımı ve sevgimi de unutmadan onun gösterdiği yolda ilerlemek için eğitime katkı yapmaya karar verdim. O günkü şartlarda imkânlarımız dâhilinde 1997 yılında on bir ay içerisinde eşim ve benim adımı taşıyan Kumluca Gül- Çetin Kaur Lisesini yaptırdık. Eskiden çocuğunu okutan, liseden mezun olan öğrenci azdı, okumaya talep yoktu. İnsanlarda iki dönüm tarlası varsa oğlumu kızı çalıştırırım fikri vardı; ama bu düşünce şimdilerde az aldı.

Eğitim camiasına başka ne gibi hizmetleriniz oldu?

Zaman zaman üzerime vazife olduğuna inandığım her yerde olmak için koşuşturuyorum. kayınpederimin Kumluca’nın Kavak Köyü’nde yaptırdığı Münire – Osman Alkan İlköğretim Okulu’nu da restore ettirip daha sonra ek 12 derslik yaptırdım. 1997 yılında kendimin ve eşimin ismini taşıyan 20 derslikli Kumluca Gül- Çetin Kaur Lisesi’ne 16 derslik daha yaptırarak okulun kapasitesini artırdık.

İhtiyacı olan çocuklara yardım ediyor musunuz?

Zaman zaman maddi durumları iyi olmayan öğrencilere de yardım elini uzatıyoruz. (Gülerek) “Şimdi bu okullarda okuyan çocukların ellerine altın bilezik verdik ya...” Canım elimizden geldiğince okulumuzda okuyan maddi durumu kötü öğrencilere yardım ediyoruz.

Sizin bu erdemli davranışınızdan sonra sizden etkilenip de okul yaptıran tanıdıklarınız

oldu mu?

Kumluca gibi yerlerde bu tür davranışlar çevredekilere de örnek oluyor. Eğitime katkının ülke kalkınmasında çok önemli bir yere sahip olduğuna inanıyorum. Benden sonra Ahmet Avcıoğlu, Maksut Yazıcı, Ali Abacı ve üç dört kişi daha bu kervana dâhil oldu.

(Haklı bir gururla anlatıyor.) Okulu yaptırırken ailenizden ne gibi destekler gördünüz?

Çok büyük destekler gördüm. Mimarlık yapan kızım Huriye Uslu okulun projesini hazırladı. (Kızıyla gurur duyuyor.) Damadım Ufuk da inşaat mühendisidir. O da yardım etti. Anlayacağınız okulumuzu mühendis ve mimarlardan oluşan bir heyetle tatlı bir çalışma temposuyla tamamladık. (Gülüyoruz.)

Okul inşaatının ilk dönemleriyle ilgili anılarınız var mı?

İnşaata her gün gidip kontrol ediyor, beton sulamasını da kendim yapıyordum. Çocuklar bir an evvel okula başlasın istiyordum. Aralık’ta şiddetli bir yağmur yağdı ve eski okulda sınıfların tepelerinden yağmur akıyordu. Bu durum beni çok üzdü. O yüzden inşaatın bir an önce bitirilip öğrencileri o sıkıntıdan kurtarmak gereğini hissettim ve hızla okulun yapımını bitirdik.

Peki, ileriye dönük bir okul projeniz var mı?

Bu yaptığımız yeterli değil. İnsan hayatta her şeyi yapmaya heves eder. Hele böyle şeylerin duygusu bambaşka. Şu an için yeni bir okul yaptırmak zor; ama imkânımız olursa eşimle birlikte gene bir okul yapmayı düşünürüz. Bol paramız yok ki. Eskiden her şey ucuzdu. Şimdi öyle değil ki, demirin kilosu on misli pahalandı. Her şeyin başlangıcını okumak olarak teşekkür ederiz.

ÇETİN KAUR ABİMİZE VE GÜL ABLAMIZA ALLAH RAHMET EYLESİN, MEKANLARI CENNETTİR İNŞALLAH.

HOŞÇA KALIN, DOSTÇA KALIN, EĞİTİMLE KALIN……